Po latach, pytana, skąd czerpie siłę do swej niezmożonej aktywności, pomimo szykan, wieku i złego stanu zdrowia, Bohaterka odpowiedziała: „Ja w 66 roku przechodzę operację, jestem po kuracji onkologicznej. Lekarze rokowali mi w najlepszym razie 5 lat życia. Pod warunkiem, że będę prowadziła bardzo oszczędzający tryb życia, nie wolno mi w ogóle pracować, nie wolno mi przede wszystkim się denerwować. I ten okres pięcioletni został dotrzymany. Wyrok jednak dotknął mojego męża – w tym czasie umiera, z powodu tej samej choroby. I ja go nie uratowałam [wzruszenie]. On mnie wyrwał z ramion śmierci, ja jemu nie mogłam pomóc. Ale potem sobie tłumaczyłam, że darując mi życie i obdarzając zdrowiem, Bóg powiedział mi, że powinnam coś uczynić, powinnam zrobić użytek z tego życia, nie zmarnować go. I bardzo często zadaje sobie pytanie i nie znajduję odpowiedzi – czy to, co robię, to jest to, co powinnam zrobić, czy tak powinnam wykorzystać darowane życie? […] Nie załamuję się, bo upadać, to znaczy powstawać i iść do przodu, i kiedy nie mam siły, kiedy u kresu sił padam, to sobie przypominam powiedzenie, nawet nie wiem, gdzie przeczytane czy zasłyszane: „Trzeba iść jak żołnierz, bo żołnierz idzie tyle, ile może, a potem jeszcze tyle, ile trzeba”.

„Po operacji kręgosłupa było straszne cierpienie. Nie dostałam żadnego środka znieczulającego. Byłam bezradna, nie mogłam nawet ręki wyciągnąć, żeby sięgnąć po różaniec, zaczęłam odmawiać różaniec na palcach, mając przed oczami moment biczowania Pana Jezusa i sobie tak tłumaczyłam: „Jezu, tak cierpiałeś niewinnie, daj mi siłę znieść moje cierpienie, znieść ten ból, wytrzymać”. I w miarę odmawiania różańca ten ból ze mnie schodzi, gdyby to obrazowo określić, miałam wrażenie, że cała moja osoba przytłoczona jest jakimś wielkim ciężarem i w momencie odmawiania różańca, ten ból schodził. Najpierw głowę czułam wolną, przestała mnie boleć, potem ramiona są wolne, przestają mnie boleć. Mało tego, ja czuję, że te części ciała zasypiają, a ja ciągle odmawiam różaniec i kiedy skończyła trzecią część różańca, to tak jak kołdrę się ściąga z człowieka, tak ten ból przechodził i kiedy czuję, że ze stóp zsunął się ten ciężar, ja zasypiam. Nie wiem, jak długo spałam. Budzę się i boję się otworzyć oczy, że może ten ból wrócić, boję się ruszyć. Przychodzi pielęgniarka, żeby mnie obrócić, ja ją proszę, żeby mnie nie dotykała, ona odchodzi, a co dwie godziny przychodziła odwracać, czyli za dwie godziny przyszła po raz drugi i znowu poprosiłam, żeby mnie nie dotykać. I ten ból już nie wrócił. Nie wiem – świadomość cierpienia Pana Jezusa i moja modlitwa przyniosły mi ukojenie.